Zeurhumeur (met dank aan NIBUD & Dijksma)

Het NIBUD, het Nationaal Instituut voor Budgetvoorlichting weet dat we niet meer in staat zijn om te sparen. We zijn teveel gericht op korte termijn behoeftebevrediging  en geven ons geld daardoor te gemakkelijk uit. Ik erger me aan zo’n bericht, want de vraag is of we er wel altijd zelf iets aan kunnen doen, dat we geen geld overhouden. Maar goed, ik krijg vandaag sowieso een zeurhumeur van het nieuws.

Hoor mijn bedoeling!

Als voormalig spaarder weet ik hoe zeer je gestraft wordt als je een buffer aanlegt. Door de lage rente levert reserveren namelijk niks op, en is lenen juist erg voordelig. Terwijl de spaarder belasting moet betalen, krijgt een schuldenaar belastingvoordeel.

Ik heb vorig jaar daarom maar een huis gekocht. En de rente voor twintig jaar vastgezet. Met mijn spaargeld heb ik meteen een deel van de woning betaald. Toch ga ik niet meteen profiteren,want waar de meeste kopers hun overdrachtskosten terug ontvangen, blijk ik nog niet de helft terug te krijgen. Ik had immers op 1 januari van 2016 namelijk nog een flinke financiële buffer.

Ook onze overheid is een lichtend voorbeeld van schulden maken. Die zoekt immers continue naar de gunstigste tarieven voor de staatsschuld. Daarmee bevredigt ook onze overheid de behoeftes op korte termijn om later te bekijken of de terugbetaling onder gunstiger voorwaarden kan. Daarmee krijgen we ook niet echt een lekker voorbeeld om te gaan sparen.

Overigens kunnen we er lang niet altijd iets aan doen dat we meer geld moeten uitgeven. Zo noemde de muts van het NIBUD het eigen risico in de zorg. Als gezonde mens denk je natuurlijk niet aan ziek worden. Gebeurt dit toch, dan is dat inderdaad een flinke kostenpost. De muts vond het daarom prima dat er zorgverzekeraars zijn die nu al maandelijks een bedrag voor je opzij zetten om je eigen risico mee te voldoen. Het kan aan mij liggen, maar ik schreeuw op zo’n moment naar mijn televisie: “Dan betaal je dus gewoon een hogere premie. // Verhoog dan verdomme gewoon die zorgpremies en schaf dat eigen risico af.”

Nog zo’n schijnoplossing is het pinsparen. Bij elke transactie wordt het bedrag naar boven afgerond en het verschil op je spaarrekening gestort. Tsja, we kunnen niet sparen, dus we gaan sparen. Wat is dit nou voor een rare gedachtekronkel. Kunnen we als Nederlander nu wel of niet sparen? En daarbij wat doe je als NIBUD nu? Je roept juist op tot het opvoeren van onze snelle behoeftebevrediging, zodat we meer geld opzij zetten voor onvoorziene uitgaven. Nee, dat is lekker. Je moet dat geld immers wel hebben.

Na dit gezeur van het NIBUD komt doos: Dijksma in beeld. Zij gaat ProRail en de Nederlandse Spoorwegen een boete van €2,3 miljoen opleggen. Oh ja, en ze wil dat dit geld ten goede komt aan de reiziger. Een sigaar uit eigen doos dus, want wie denk je dat op moeten draaien voor die boete? Juist, de reiziger.

En het NIBUD zich maar zorgen maken over ons onvermogen om te sparen.

Kortzichtigheid leidt bij mij dus tot een zeurhumeur, terwijl ik eigenlijk zou moeten beseffen dat kortzichtigheid gepaard gaat met het korte termijn denken en dus snelle behoeftebevrediging.