Tweede familie

De meeste organisaties, bedrijven & mensen doen zich beter voor dan ze zijn. Er zijn weinigen, zoals ik. Ik bedoel dat ik zelden iemand tegenkom, die probeert een betrouwbaar en eerlijk beeld van zichzelf te geven.

Een vacature is nooit specifiek voor één persoon geschreven; immers, als een organisatie precies jou wil hebben dan kunnen ze je bellen. Ik moet me daarom de advertentie voor een freelance verslaggever bij een voormalige opdrachtgever niet persoonlijk aantrekken.

Rationeel weet ik dit allemaal, maar emotioneel raakt de vacature recht in mijn hart. Ze schrijven namelijk dat als je komt werken bij “Omroep Brabant dan krijg je er een tweede familie bij, waarbij iedereen je stimuleert om je talenten maximaal te benutten.”

Hierdoor moet ik terugdenken aan de juniorclub voor medewerkers onder de dertig, de etentjes met de regioredactie en de pokeravonden. Ook zie ik mijn bruiloft weer voor me: het aantal medewerkers van Omroep Brabant was sterk over vertegenwoordigd. Ik voelde me in die tijd echt onderdeel van deze omroepfamilie.

En dan moet ik denken aan Stephan Bouwman; de dj van Q Music, die deze week op de nationale radio bekende dat hij aan een depressie lijdt en op de wachtlijst staat voor hulp.

FRAGMENT stephan bouwman

Natuurlijk waardeer ik het dat deze radiopresentator zijn persoonlijke omstandigheden met ons deelt. Het maakt hem echter en aaibaar. Tegelijkertijd waardeer ik de kwetsbaarheid die hij toont. Velen zullen toch denken: “ach joh, je hebt een toffe job, dus zet je schouders eronder en kijk naar wat je wel hebt.” Nu, weet ik ook wel dat zulke mensen niets snappen van geestelijke problemen.

Rationeel kunnen velen van ons, depressievelingen, heus wel bedenken dat er meer is om voor te leven dan om voor te sterven, maar zo voelt het dus niet.

En op het moment dat ik dat bedenk, ben ik weer in november 2010. Ik was radioverslaggever en had de avond ervoor een conflict gehad met een medewerkster van de gemeente Den Bosch. Ik was bij een informatiebijeenkomst en mijn standby-pager ging af. Bij Omroep Brabant moest je als avondverslaggever ook nog standby staan voor calamiteiten. Ik verliet de zaal en mocht van de medewerkster niet meer terug.
Op dat moment schiet ik in de stress. Hoe moest ik nog een item maken als ik niet weet welke informatie is vertrekt. Tsja, dat was volgens die muts van de gemeente Den Bosch dus mijn probleem. Een probleem dat mijns inziens gecreëerd is door de manier van werken bij Omroep Brabant.

Had ik me dat toen maar gerealiseerd, dan had ik die medewerkster geen muts genoemd. Uit mijn angst mijn werk niet goed te doen, dacht ik mezelf vast. Erg vast. Ik vond sowieso dat ik gehinderd werd in de uitoefening van mijn werk.

reportage over informatieavond komst hostel voor drugsverslaafden

De volgende morgen moest ik van mijn dienstdoende chef, Anouschka Moerel, mijn excuses aanbieden. Dit voelde als een dolk in mijn rug. Alsof mijn familie mij liet vallen. Ik besloot te doen wat van me gevraagd werd en daarna uit het leven te stappen. Dat liet ik per mail aan het hele bedrijf weten.

Ik schreef: De enige bij wie ik hoor is mijn echtgenote. Ik hou van haar. Maar ik kan haar niet geven wat ze wil. Ik durf niet te leven en ik durf ook niet te sterven. Toch ga ik dat laatste nu proberen.

Dit was ruim zeven jaar geleden mijn noodkreet. Niet eentje live op de radio en veel zwaarder dan Stephan Bouwman het op Q Music deed. Daarbij werd deze Q-dj wel gezien en zijn bedrijf steunde hem door de video van Stephans biecht te delen. Bouwman doorbrak immers een taboe door openlijk over zijn depressie te spreken.

fragment stephan bouwman

Ik gun het de dj dat de Q-familie hem blijft steunen. Het lukte mij niet om eruit te stappen en dus ben ik er nog. Van mijn Omroep Brabant familie hoorde ik na een half jaar niets meer. En ondanks dat ik de tips van mijn cognitieve gedragstherapie in de praktijk wilde brengen, kreeg ik van mijn chef Jos Schaeken te horen dat Omroep Brabant geen psychiatrische kliniek is. Dat voelde als een mokerslag, al snap ik ergens ook dat hij geen geëxperimenteer wilde.

Uiteindelijk werd er in september van 2011 definitief afscheid van mij genomen. Na het laten zien van de foto’s van mijn kersverse gezinnetje, werd ik de laan uitgestuurd. Directeur/hoofdredacteur Henk Lemckert en Chef radio Jos Schaeken lieten weten dat mijn functie herbezet was.

Raar, ik was toch freelancer. Ik was toch geen vastonderdeel van de omroep. Ik voelde me immers altijd erbij hangen, ondanks de juniorclub, de etentjes en pokeravonden.  Ik ben het gevecht niet aangegaan. Ik had moeten aantonen dat ik een schijnzelfstandige was en dat er dus een afhankelijkheidsrelatie was. Ik kon het niet. En daar heb ik tot op vandaag spijt van.

Eigenlijk was ik die strijd ook schuldig aan mijn geldverstrekker: het UWV en de maatschappij, want er zijn vele medewerkers in de journalistiek schijnzelfstandig. Ik ben die strijd niet aangegaan. Sterker nog ik ben nog dieper in een depressie gezakt. Uiteindelijk ben ik zelfs driemaanden opgenomen geweest in een psychiatrische kliniek.  En tegenwoordig krijg ik nog tweewekelijks psychotherapie van een psychiater.

En nu, nu is er dus weer een vacature voor een freelance verslaggever. Mijn herbezette functie is dus weer vacant. Het zwarte schaap wil terug bij de kudde. Ik vrees alleen dat ook de nieuwe schapenhoeder, die in het verleden toch een vriend was, het niet gaat aandurven met mij.

Hoewel ik snap dat ik als patiënt van een chronische depressie een risicofactor ben, doet de komende afwijzing nu al pijn. Een familie steunt je in mijn optiek in voor en tegenspoed. Ik heb de beste en meest energieke jaren van mijn leven aan mijn tweede familie gegeven. Toen het mij allemaal teveel werd, bleek dat echt niet  iedereen je stimuleert om je talenten maximaal te benutten.

Beste Stephan, ik gun het je dat je snel goede hulp krijgt. Ik hoop dat jij niet zover in de put raakt als ik. En ik verlang er naar dat Q Music jou blijft ondersteunen, evenals je luisteraars. Maar met Q zou het wel goed moeten zitten.

JINGLE – q music

Moet tot slot mij nog wel één ding van het hart. Stephan, je bent niet de enige.

Ook niet de enige met een depressie trouwens.

Willeke alberti – samen zijn