Hoop doet leven, zo luidt het gezegde. Ik leg hoop uit als verlangens, verwachtingen, vertrouwen en voornemens. De zogenoemde vier V’s. Je moet er maar van uitgaan dat deze hoop terecht is, maar blijkt deze onterecht dan ontstaat de teleurstelling.

Resultaten uit het verleden bieden geen garanties voor de toekomst. Hierover kan ik ondertussen wel meepraten. Mijn verwachtingen komen niet uit, mijn verlangens worden niet beantwoord, mijn vertrouwen wordt geschonden en mijn voornemens houd ik daardoor niet vol.

Om even wat concreter te worden: vier jaar geleden heb ik een verkiezingsdebat en een uitslagenavond voor de lokale televisie gepresenteerd. Nu moet diezelfde omroep voor maar liefst vier gemeentes een lijsttrekkersdebat verzorgen. Ik had verwacht voor tenminste één van de vier gemeentes en mogelijk zelfs twee zo’n debat te mogen presenteren. Ik blijk me vergist te hebben.

Wekelijks heb ik in mijn radioshow op een lokale zender contact met culturele instellingen, zoals een cultuurpodium, poppodia en een theater. Ik geef ze een platform in mijn programma dat ik als vrijwilliger presenteer. Als deze instellingen vervolgens vacatures hebben, die ik zou kunnen vervullen en waar ik dus op solliciteer dan blijken ze onvoldoende vertrouwen in mij te hebben.

Gezien mijn leeftijd, ik ben 39 jaar, vind ik mezelf te jong om te accepteren dat het leven niks meer voor me in petto heeft. Ik koester de hoop dat ik ooit weer een fatsoenlijk inkomen zal hebben, niet in de laatste plaats om verbeteringen aan mijn woning aan te kunnen brengen en weer eens zorgeloos op vakantie te kunnen, zo mogelijk met het vliegtuig, maar in elk geval naar de zon.

Ik neem me dagelijks voor om mijn beste radioprogramma te maken, zodat ik elke dag nog iets beter word. Hiervoor steek ik thuis uren in mijn voorbereiding. Naast dat ik geniet van de muziek, die ik mag draaien verlang ik naar reacties en erkenning van mijn talent. Alleen als ik dan teleurgesteld word dan vind ik het moeilijk om vol te houden.

Ook op een ander vlak worden mijn verlangens niet bevredigd. In mijn relatie zou het ook allemaal wel wat soepeler mogen gaan, minder irritatie en meer genegenheid. Of eigenlijk zou ik wensen dat die broeiende spanning van weleer zijn intrede weer zou kunnen doen. Ik weet dat dit een hele wollige omschrijving is van wat ik bedoel, maar ik wil mijn echtgenote niet irriteren, want dan is het doel nog verder weg.

Ik weet dat ik niet moet proberen doelgericht te leven, maar moet omarmen dat wat onderweg op mijn pad komt. Door verlangens te koesteren, verwachtingen te scheppen, voornemens te maken en mensen te vertrouwen, creëer ik de hoop of eigenlijk de berg vanaf waar het diepe dal van het tegenvallen lonkt.

Teleurstellingen kun je dus alleen maar tegengaan door je verwachtingen bij te stellen.

De kast – woorden zonder woorden

Podcast: Play in new window

Subscribe: RSS