Zwak

Het leven van een boer is zo zwaar dat veel boeren naar de strop of het landbouwgif grijpen. Dat het aantal zelfdodingen onder boeren hoog ligt, kreeg ik verleden week tijdens een bedrijfsexcursie te horen. Ik was met collega’s van de regionale omroep, waarvoor ik werk, bij boer Spierings in Oss.

Jasper Spierings vertelde over zijn bedrijf en dat boer zijn een ‘Way of life’ is. Door schulden, steeds veranderende regelgeving en lage winstmarges is het boeren eerder een manier van leven dan kostwinning. Spierings stelde zelfs dat ze leven van het werk van zijn vrouw, die ook nog vier dagen per week buiten de boerderij een baan heeft.

Je vraagt je op zo’n moment af waarom iemand nog boer wil worden? In lijn daarmee antwoordde Jasper Spierings dus dat het een ‘Way of life’ is. Hij voegde eraan toe dat voor veel boeren het juist een doodlopende weg is. Het zou de beroepsgroep zijn waaronder zelfdoding het meeste voorkomt. Spierings vroeg zich hardop af of het boerenbestaan niet heel erg zwaar is. En daarop hoorde ik een collega zeggen: “Of zijn boeren juist zwak?”

Die laatste opmerking spookt sindsdien door mijn hoofd, want iemand die uit het leven stapt is dus zwak. Hoewel ik geen boer ben, wat niet wegneemt dat ik me af en toe er wel als een gedraag, voel ik me toch aangesproken. Ik denk namelijk vaak aan zelfdoding als oplossing voor mijn niet geheel gelukte leven. Toch ben ik er tot op heden niet uitgestapt. Nou heb ik dan ook geen landbouwgif voor handen, maar een strop moet toch niet zo’n probleem zijn.

Ik kan het niet. Ik kan geen einde aan mijn leven maken. Ik voel me vaak machteloos en moe. Daarbij ben ik even zo vaak het overzicht kwijt en komt er daardoor niks uit mijn handen. Toch weerhoudt mijn liefde voor mijn echtgenote en de verantwoordelijkheid voor mijn zoon mij van de stap eruit te stappen. Ik vind mezelf daarmee eigenlijk zwak, want ik ben niet krachtig genoeg de daad bij het woord te voegen.

Het heeft me pijn gedaan dat nou net die collega, die altijd belangstellend aan me vraagt hoe het met me gaat, mensen die het leven niet meer aan kunnen als zwak bestempeld. Ik voel me onbedoeld tot die categorie ingedeeld. En mocht ze het als grap bedoeld hebben, dan kon en kan ik er in elk geval niet om lachen.

En nu ik dit zo allemaal bedenk, komt ook in me op dat ik eigenlijk juist heel sterk ben, want ondanks mijn zwakheden heb ik het leven tot nu in elk geval volgehouden. Verder moet ik me niet zo druk maken over wat een ander denkt of zegt. Toch blijkt het voor mezelf nog steeds een  hele opgave om mijn schouders op te halen en te denken: (laat ze maar praten).

Johnny mandel – Suicide is painless (theme from mash)