Het gaat eigenlijk wel goed met me, de afgelopen week. Ik ben druk met een nieuw project en heb eigenlijk geen zin om mijn dagboek in te spreken. En toch vind ik dat ik dat moet. Niet alleen als verplichting naar mijn luisteraars, ook naar mijn vrienden.

Ik heb wel eens aangegeven dat als ik niet meer schrijf dat het dan pas echt slecht met me gaat. In die zin is het heel spannend om me te volgen, want als ik stil blijf dan zou ik zo maar eens definitief afscheid kunnen hebben genomen.

Zo lang ik praat ben ik er nog. Het is daarom dat ik vandaag toch mijn dagboek vul. En de andere reden is, dat deze overpeinzingen niet alleen een roep om aandacht zijn, maar tegelijkertijd een vorm van psychotherapie. Ik verplicht me in feite om enkele uren bij mezelf stil te staan.

Wat zijn mijn wensen en wat zijn mijn behoeften. Niet dat ik daar op deze plek helemaal open over ben, want dan wordt mijn echtgenote ontzettend kwaad op me, maar laat ik het zo zeggen:  ‘A dirty mind is a joy forever.’

Nou, gaat het best goed met me, maar aan invulling van die behoeften ben ik toch vooral op mezelf aangewezen. En tsja, ‘It takes two, to tango.’

Goed, ik voel me de afgelopen week dus niet onprettig. Ik ben naar de film geweest: ‘The Florida Project.’ Ik heb het 25-jarige jubileum van BZB gevierd door woensdag naar het Alle-Remmen-Losfestival te gaan en ik heb eindelijk mijn nieuwe journalistieke project in de steigers staan.

Met De Popjournalist.nl lijk ik weer een doel in het leven te hebben gevonden. Met veel plezier luister ik mijn oude interviews terug en zet deze om van cassette naar MP3. Na bijna 25 jaar artiesten interviewen durf ik mezelf nu De Popjournalist te noemen. Niet uit arrogantie, maar uit zelfverzekerdheid, omdat ik in staat ben het te bewijzen met mijn PodCasts onder de naam: De Popjournalist.

Ik creëer zo gezegd een online audio-archief van mijn interviews met muzikanten. En ik hoop dat ik op termijn met deze activiteiten ook in mijn levensonderhoud kan voorzien. Alleen kost het wel heel veel tijd om bijna vijfentwintig jaar aan interviews te archiveren. En daarom heb ik eigenlijk geen zin om tijd te besteden aan mijn depressiedagboek.

Ik heb nog wel een geruststelling mocht ik het vullen van mijn dagboek gaan verzaken dan kun je ook even kijken of er nog PodCasts worden toegevoegd aan De Popjournalist.nl. Als dat niet het geval is. Ja, dan heb je het volste recht om je zorgen te maken.

Wist je trouwens dat ik die gesprekken met muzikanten op tapes heb staan onder de noemer: (Laat Ze Maar Praten).

De kast – een teken van leven

Podcast: Play in new window

Subscribe: RSS