Niet

De oplossing van mijn depressie zit in slechts vier letters. Ik hoef eigenlijk alleen maar van het woordje NIET verlost te worden. Hoe groot kan een problemen van vier letters nou zijn?

Ik zou bijna willen zeggen: ‘Vraag het mijn omgeving eens!’

Ik zat deze week weer eens gevangen in mijn eigen lichaam, maar vooral geest. Dit zorgde voor een dusdanig beklemmend gevoel dat ik voor mezelf geen uitweg meer wist. Ik ben dan geneigd te roepen dat ik dood wil, maar eigenlijk is dat niet waar.

Sterker:  ik ben bang voor de dood. Want wat als het dan niet ophoudt? Ik wil voornamelijk van het verstikkende gevoel verlost worden. Ik wil mijn machteloosheid en radeloosheid kwijt.

Graag geef ik inzicht geven in mijn persoon, dus zal ik het gevoel proberen te beschrijven:
Ik ben onrustig, maar weet niks te doen. Muziek of lezen kan me niet afleiden. Dat zijn beide activiteiten waarbij mijn gedachtes met me op de loop gaan. Als ik stil ga zitten en niets doe dan ben ik eigenlijk keihard aan het werk om mijn gedachtes te negeren. Zou ik deze gedachtes toe laten dan word ik heel angstig. Eigenlijk alleen televisiekijken helpt. Het horen en zien moet dan tegelijkertijd benut worden, waardoor mijn gedachtes niet afdwalen. Gedachtes en angsten, die onvermijdelijk opdoemen als ik de televisie uitzet. Hetgeen ik gezien heb, spookt dan alsnog door mijn hoofd.

De oplossing voor mijn sombere gedachtes is door oud-collega’s van mij wel eens geformuleerd als het advies: ‘Durf te leven.’ En absoluut, daar heb ik moeite mee, maar het ontlokt bij mij mede de vraag: ‘Hoe doe ik dat dan? Hoe krijg ik het lef, of zo je wilt de moed om te leven?’

Nou, het antwoord op die vragen is dus door het woord NIET kwijt te raken. Ik ben geneigd voortdurend te denken: ‘Ik ben NIET goed genoeg.’ De essentie van het probleem dat mij, mijn hele leven nu al in de greep houdt, beperkt zich dus tot slechts vier letters…

En toch is het voor mij een helse opgave om te voelen: ‘Ik ben goed genoeg.’ Rationeel weet ik het wel, maar emotioneel zakt mij telkens de moed in de schoenen. Het lef ontbreekt om te durven leven.

Wist je trouwens dat lef het enkelvoud is van leven?

Sinds ik met mijn psychiater de kern van mijn probleem heb geformuleerd zeg ik tegen mezelf: ‘Ik ben goed genoeg, ik ben goed genoeg, ik ben goed genoeg.’ Toch is dit slechts een cognitieve oefening en fluistert mijn emotie tegen mij: ‘Is dat wel zo?’

En stel nou eens dat ik het echt zou gaan voelen: ‘Ik ben goed genoeg.’ Stel nou dat mijn zelfbeeld positief zou worden? Dan is er altijd wel een ander mens met een op- of aanmerking aan mijn gedrag, expertise of vaardigheden, waardoor ik toch weer begin te twijfelen.

Ik zie dit openbare dagboek overigens als een begin om te laten zien dat ik mag zijn wie ik ben. Alleen als een dierbare dan opmerkt dat dit ook tegen me kan worden gebruikt dan begin ik weer te twijfelen. Ik ben volgens die dierbare persoon dus niet goed genoeg voor een ander. En waarschijnlijk heeft ze gelijk. Maar gaat het wel om goed genoeg zijn voor een ander?

Nou, het antwoord is simpel: ‘Ik wil niet goed genoeg zijn voor een ander, als dat inhoud dat ik mezelf NIET goed genoeg vind.

De oplossing van mijn depressie is het woord NIET kwijt te raken uit de gedachte: ‘Ik ben NIET goed genoeg.’ En mijn depressie wordt dus veroorzaakt door mijn zelfbeeld. En wil ik dat zelfbeeld versterken dan moet ik het niet alleen zeggen, maar ook voelen: (Laat Ze Maar Praten).

Acda & De munnik – het regent zonnestralen