Geef mij een Spaans rietje. Ik wil de medewerkers van de Kijkwijzer op hun vingers tikken,omdat zij producent Dave Schram van de film Pietje Bell op de vingers hebben getikt. De film uit 2002 heeft namelijk een aangepaste leeftijdsnormering. Van alle leeftijden ging de film naar vanaf 9 jaar en ouder. Er waren klachten over scènes waarin kinderen worden geslagen.

Ik vind de aangepaste normering van Pietje Bell een gebrek aan empathie voor ouders. Ik vraag me af of die medewerkers van de Kijkwijzer zelf wel kinderen hebben. En als dat zo is, dan zijn het vast van die makke schapen, die nooit het bloed onder je nagels vandaan halen. Nou, ik heb niet zo’n zoon.

Ik besef me terdege dat de opvoedterreur je het verbiedt om lijfstraffen toe te passen en dat je dus als ouder, met bijvoorbeeld een autistisch kind, je haren maar uit je hoofd moet trekken als je totaal machteloos bent. Immers, geweld is altijd een uiting van machteloosheid.

Ik ben zeker niet voor het slaan van kinderen. Zelfs niet als ze je spullen slopen, al voel ik dan wel ernstig de drang om een tik uit te delen. Tussen de behoefte en de daad zit een muur van ratio, die inderdaad door machteloosheid kan worden doorbroken. Niettemin heb ik ervaring met hulpverleners zonder kinderen, die beter weten hoe jij je als ouder dient te gedragen. Ik denk dus echt wel driekeer na voordat ik losse handjes krijg.

Vroeger was het anders. Toen was een opvoedkundige tik de normaalste zaak van de wereld. Zoals we in alles verslappen, waar het gaat om orde & tucht, zo gebeurt dat eveneens in de opvoeding. Het is dan ook niet vreemd dat kinderen geen grenzen meer kennen. Je ziet het in deze tijd weer met opgeblazen brievenbussen, prullenbakken en bushokjes.

Nu zul je mogelijk denken, maar Pietje Bell had weliswaar een goed hart, maar wist zich niet bepaald goed te gedragen. Inderdaad, en ik denk dat mijn zoon ook zo is. Pietje Bell kreeg bij tijd en wijle een oorveeg. Zo eentje die ik mijn zoon niet mag geven, maar het is volgens mij uiterst educatief om te laten zien, dat men daar vroeger heel anders in stond.

Maar goed, wij poetsen ons verleden het liefste weg. Vergeten graag hoe rijk we zijn geworden door andere landen te bestelen met onze VOC-mentaliteit. We zien niet meer in dat Zwarte Piet een uiting van onze onmacht als opvoeder was, want de knecht van Sinterklaas moest onze kinderen angst aanjagen, zodat wij onze kinderen niet met de roe zouden geven. Dat afschrikeffect zou Pietje Bell ook kunnen hebben.  

Daarom ben ik voor Alle Leeftijden. Al is mijn zoon elf en heeft Pietje Bell dus niet echt geholpen. Gelukkig is de film wel vanaf 9 jaar, dus zal ik deze eens opnieuw met hem opzetten.

guus meeuwis – hoe ik lopen moet

Podcast: Play in new window

Subscribe: RSS