Laat Ze Maar Praten
depressiedagboek (podcast)
In de pauze van de theatervoorstelling ‘Geen Paniek’ vroegen mijn vrouw en ik ons af of wij het de voorstelling wel waard vonden. We hadden 42 euro betaald voor dit psychiatrische cabaret van Bram Bakker en Marjolein van Kooten. “Ach,” verzuchtte ik: “We hoeven in elk geval geen oppas te betalen.”
Een liedje van 120 seconden vind ik aan de korte kant, maar in de bioscoop is 120 minuten doorgaans lang genoeg. In 140 tekens kan ik vaak mijn boodschap niet kwijt, maar als ik sms heb ik er geen 160 nodig.
Grofgebekt? Ja, zeker! Beschamend? Absoluut! Veranderingsgezind? Dat ook, maar dat is niet de reden dat ik nu mijn excuus aanbied.
Zoals de meeste bands worden herinnert door één album, acteurs van één film en schilders van één schilderij, zo worden schrijvers herinnert vanwege één boek. Oorlogswinter is het boek waarvan we Jan Terlouw kennen, maar als je Koning van Katoren leest, leer je Jan Terlouw kennen. Ik ben ervan overtuigd dat dit, in 1972 met de Gouden Griffel bekroonde boek belangrijker is voor de mens Jan Terlouw dan Oorlogswinter.