Naïef, maar ik dacht dat het coronavirus mij niet zou raken. Toch moet ik nu thuisblijven. Ik mag niet doen waar ik gelukkig van wordt: radio maken. En dat is heel lastig voor mij, want nu wordt mijn dagelijkse structuur doorbroken. Daar heb ik het als autist bijzonder moeilijk mee.

Ook baal ik van alle voorbereiding die ik voor mijn radioshow tot en met donderdag 26 maart al gedaan had. Ik kan het allemaal weggooien, want ik mag er gemakshalve van uitgaan dat ik tot en met dinsdag 31 maart niet welkom ben in de radiostudio. De organisatie, waarvoor ik als vrijwilliger werk, wil zo min mogelijk verschillende mensen in het pand, daarom wordt zoveel mogelijk thuis gewerkt en daar heb ik helaas nog steeds geen eigen studio.

Het besluit geeft overigens ook aan hoe belangrijk het radiostation is in de nieuwsvoorziening voor de inwoners van Noordoost-Brabant. Namelijk niet, want het nieuws wordt gebracht op internet en televisie. De radiobulletins zijn vaak oud, want een dag tevoren opgenomen. En dat ik nu beter thuis kan blijven geeft mij ook erg het gevoel dat ik er niet toe doe. Kijk: dat is nog eens sociale onthouding.

Qua het missen van interactie met mensen is het natuurlijk ook vervelend dat ik mijn radioshow niet kan presenteren. Toch vielen die sociale contacten nogal mee. Ik zat namelijk iedere ochtend alleen in afgesloten ruimte om muziek te draaien, afgewisseld met uitgaanstips, filminformatie en shownieuws. Daar is nu trouwens ook nog weinig over te melden, omdat alle culturele instellingen waar ik contact mee heb op slot zitten.

Tot het schappen van mijn uitzending zag ik eigenlijk niet op tegen het beperken van contacten met andere mensen. Ik dacht nauwelijks sociale contacten te hebben, dus die onthouding zou wel goed komen. Als radiomaker ben ik vooral aan het zenden. Feedback kreeg ik toch al bijna niet en dus dacht ik wel ervaring te hebben met sociale onthouding.

Als het gaat om onthouding ben ik sowieso een ervaringsdeskundige. Zo drink ik alleen in het weekend en bestaat mijn seksleven uit kanaal 791 van Ziggo en mijn rechterhand.

Oh ja, en dan ben ik ook nog eens in staat om alle negatieve boodschappen, die ik ontvang te onthouden. Wat natuurlijk ook niet echt helpt bij het in stand houden van sociale contacten.

Nee, ik dacht dat de sociale onthouding mij niet zou raken. Nu dat wel het geval is, ben ik ernstig uit het veld geslagen. Eenzaamheid helpt namelijk niet bij het onder controle krijgen van mijn depressie. Zo maakt covid-19 zelfs zonder een aanwijsbare besmetting toch slachtoffers. En dat bij een groep mensen die het al zo zwaar heeft.

Sociale onthouding is voor mensen met een depressie misschien nog wel dodelijker dan het coronavirus. Het aantal contacten houdt vaak al niet over. Daarbij is er een sterke levensbehoefte om de gedachten van zich af te kunnen praten. Het lukt ons vaak niet om alleen onze gedachten leeg te maken. Of het nou een dierbare is of een therapeut, wij hebben iemand nodig die denkt: (Laat Ze Maar Praten).

Frank boeijen groep – kontakt

Podcast: Play in new window

Subscribe: RSS