Laat Ze Maar Praten
depressiedagboek (podcast)
Kankerpatiënten, hartpatiënten en verkeersslachtoffers mogen zonder afkeuring sterven. Nabestaanden schijnen dat verlies (op den duur) te kunnen dragen. Anders geldt dat voor mensen met psychisch leed. Ondanks hun voortdurende pijn moeten zij blijven leven. Kiezen zij toch voor het ongewisse oneindige dan zijn het egoïsten. Ik maak me ontzettend boos over deze opvatting van onwetendheid.
Bij mij is er altijd een ‘ja maar’. Het lukt mij nooit om tevreden te zijn. Geluk is jezelf schikken in je lot; het accepteren dat het is zoals het is. Ik denk dan toch: ‘Als ik dat zou kunnen dan zou ik van daaruit weer verder kunnen groeien.’ Mijn psychiater merkte terecht op: “En dan accepteer je de situatie waarin jij je verkeert dus al niet.” Dit brengt mij bij mijn blog/column: ‘Is het juist niet goed als ik niet schrijf?’
Het is veelzeggend dat mijn vorige schrijfsel meer dan een maand geleden is. Dit zou meteen het antwoord kunnen zijn op de vraag: “Alles goed?” Alleen weet ik dat de vraagsteller een positieve bevestiging verlangt. Helaas gaat het met mij nooit goed. Het hoogst haalbare, voor mij, is ‘het gaat wel’.
Ik verzucht met enige regelmaat: ‘In welke wereld leef ik toch?’ Het hoeft dan niet eens zo te zijn dat ik me erger aan het leed dat wij elkaar aandoen. Niet dat ik mij dat koud laat, maar soms ben ik gewoon zo murw – afgestompt – dat het niet binnenkomt. Ik bedoel dat de wereld gewoon te snel voor mij gaat.
De nabestaanden van de 144 passagiers van het met opzet gecrashte GermanWingsvliegtuig zijn kwaad over een rouwadvertentie van de familie van de copiloot. De ouders en broer bedanken diegenen die, ondanks de verschrikkelijke daad, de familie tot steun zijn geweest. En dat schiet de nabestaanden van de slachtoffers in het verkeerde keelgat. Ik snap hun woede, maar ik heb tegelijkertijd begrip voor de nabestaanden van copiloot Andreas Lubitz.
Als je niet doodgaat dan word je jarig. Eigenlijk is een verjaardag dus helemaal niet bijzonder. Toch vind ik dat je geboortedag gevierd moet worden; niet om stil te staan bij het ouder worden, maar om stil te staan bij het leven: jouw leven!