Laat Ze Maar Praten
depressiedagboek (podcast)
Stef Bos is levensgevaarlijk. Ik wil dan ook dat zijn muziek voorzien wordt van waarschuwingsstickers. Al was het maar om mensen met een depressie te waarschuwen voor zijn hartverscheurende teksten. Ze komen keihard binnen en stemmen verdrietig. Het is dus niet zo dat Stef Bos nu moet vrezen voor zijn leven, tenzij hij net zo depressief is als zijn teksten, maar ik geloof dat, dat wel meevalt.
Ik ben een onontdekte schrijver, een niet opgemerkte radiomaker en misschien wel een briljante leraar in de dop. Jij kent me wel, jij leest mijn stukjes en bent daarmee een vriend. Ik ken jou niet tenzij jij mij “leuk vindt” of een reactie achterlaat. Ik ken jouw behoeftes dus niet, maar als je verlangt naar een positieve column, lees dan alsjeblieft niet verder. Ik wil je niet irriteren, hooguit na laten denken, soms laten glimlachen, maar vooral gehoord en dus gelezen worden.
Tragisch hoe een succesvol acteur besluit uit het leven te stappen. Tragisch waren ook zijn rollen. Vaak viel er wel een levensles uit te trekken. Good Will Hunting, Dead Poets Society & What Dreams May Come zijn films die bij mij op mijn netvlies staan. Pluk de dag, jaag je dromen na en laat niet los waar je van houdt. Het zijn niet de meest spannende adviezen, maar wel de meest wezenlijke.
Als ik anderen mag geloven lijd ik een prettig leven. Helaas ben ik nogal wantrouwend van aard! Ik dacht hierover na door een artikel over de Rockacademie in Tilburg. Volgens de schrijver een pretstudie om muzikanten in de dop van straat te houden, terwijl succesvolle artiesten juist uit de goot worden opgeraapt!
Een oordeel is snel gegeven. Ik merkte deze week hoe een oordeel juist en tegelijkertijd ontzettend foute kritiek kan zijn. Het ergste is dat ik zelf slecht tegen kritiek op taalfouten kan. Ik wil namelijk perfect zijn.
Ik ben een positief mens. Ik ben bij vlagen zelfs naïef. Ik zal zelden schrijven dat iemand iets niet kan. Zelfs al geeft deze persoon op dat moment weinig blijk van het tegendeel. Ook ben ik niet te flauw als het gaat om mijn eigen beperkingen toe te geven. Ik sta heus wel eens lachend op foto’s; Al heb ik naar bijgevoegde foto een half uur moeten zoeken, is deze ruim een jaar oud en is de lach wellicht iets te gemaakt. Tsja, ik zie snel verbeterpunten en haal graag het beste uit mezelf. Wat regelmatig tot teleurstelling leidt (en lijdt).