Mijn beste vriend is altijd een vriendin geweest. Alleen is dat contact een beetje verwaterd. Daarmee zou de functie van ‘beste vriend’ vacant kunnen zijn. Toch heb ik niet de behoefte om iemand als mijn ‘beste vriend’ aan te wijzen. Enerzijds doe je er anderen mee tekort en anderzijds plaats je er iemand mee op een voetstuk; waar diegene vervolgens alleen maar vanaf kan lazeren.
Jeugdig enthousiasme of is het naïviteit laat je geloven dat je de wereld kunt veranderen. Voor ik verbannen werd naar een speciaal onderwijsschool zat ik op een Rooms Katholieke basisschool. De week werd begonnen met een ‘overweging’. Ik herinner me vooral het gezamenlijk zingen in een kring. Mijn favoriete nummer was ‘De wereld is een toverbal’.
Het voelt raar nu de kogel door de kerk is en naar buiten is gebracht dat ik raadslid word in de gemeente Landerd. Ik word overvallen door twijfels of ik hier wel goed aan doe. Natuurlijk heb ik mezelf de vraag gesteld of ik dit als journalist wel kan maken. Alleen in hoeverre was ik sinds februari 2013 nog journalist?
De kerstboom gaat weer voor 48 weken de doos in. De lampjes worden opgeborgen. De warmte moet weer van de cv komen en voor verlichting moet je hopen dat het weer meewerkt. Ik word er weemoedig van. Alleen is het idiote dat ik niet merk dat ik ervan geniet als de kerstboom staat. En nog veel erger: ik vind het ronduit vervelend om het ding op te zetten. Ik heb pas genoten als het voorbij is.
Iedereen kan het op enig moment gebruiken en meestal heb je er dan toch niets aan, dat is wat advies is. Het mooie aan advies is, is dat het nooit negatief bedoeld is. Zelfs niet als het om een reisadvies gaat.
Soms kun je spontaan overvallen worden door een moment van geluk. Telkens als mij dit overkomt, blijkt het cliché: “Het zijn de kleine dingen die het doen”, van toepassing. Ik weet dat het een draak van een nummer van Saskia & Serge is, maar het moet worden gezegd: “Ze slaan de spijker op hun kop” (tja, als we dan toch met clichés bezig zijn).