Ik heb me zojuist helemaal in het nieuw gestoken. Dat wil zeggen: Ik heb een nieuwe outfit, maar het is wel tweedehands kleding. Voor deze toekomstige overheidsdienaar ligt namelijk geen uniform klaar; zou trouwens wel weer een ander licht werpen op de term: “Schooluniform”.

Ik weet niet of het handig is om de overheid te vragen om een nieuwe uitrusting. Leerkrachten waren altijd al politieagenten, maar dan wel zonder de bijbehorende pet, handboeien of het bonnenboekje; hoewel ze leerlingen wel een ‘gele’ kaart laten halen en dat zonder scheidsrechtersfluitje!

Nee, ik denk niet dat nu de taakomschrijving nog verder wordt uitgebreid, de standaarduitrusting ook wordt verstrekt. Dat doet de overheid wel vaker: “Een taak opleggen zonder het juiste mandaat”. Ooit gaf een docent gewoon een vak, zoals Engels, Neder8lands of Geschiedenis. Door de toegenomen angst moet je het tegenwoordig zo ‘eng’ niet meer zien.

Van vakdocent werd de onderwijzer al pedagoog; immers, ouders hebben het te druk om hun kind op te voeden. Gelukkig is daar dan het onderwijs! Nu, naast de ouders hun kinderen, ook de overheid haar burgers niet meer in het gareel kan houden, wordt er opnieuw een beroep op de leerkracht gedaan. Toch moet bij hem de sterkte een keer op zijn, en de moed in zijn schoenen zakken.

Overigens kan een leerkracht ook een vrouw zijn, maar taalkundig is het woord sekseneutraal en dus mag je terugverwijzen

met zijn of haar. Kijk, dit zou je leerlingen dus uit moeten leggen in plaats van dat het in onze samenleving niet de bedoeling is dat je een bomgordel omhangt.

Enerzijds moeten leerkrachten hun pupillen een kritische houding aanleren en anderzijds moeten deze de scholieren uitleveren als ze er een radicaal andere mening op na houden dan onze overheid wenselijk vindt. Ondertussen bereik je het beste leerresultaat in een klas waarin iedere leerling zich veilig waant. Belangrijk daarbij is dat de leerling het gevoel heeft erbij te horen.

Niet leerkrachten moeten dissidenten uitleveren aan gemeente of politie, maar medeleerlingen zouden corrigerend moeten optreden. Laat docenten zich beperken tot het aangaan van de dialoog. Door met leerlingen in gesprek te blijven, blijven ze leren, maar als je hun vertrouwen beschaamt dan haken ze af; maak van leerlingen geen zonderlingen!

Overigens is het niet vreemd dat adolescenten zich extremer uiten. Pubers zijn emotionele snelkookpannetjes. Oorzaak is het nog niet volledig gerijpt zijn van de Amygdala. Daarnaast is hun frontale cortex (frontaalkwab) ook nog in ontwikkeling en hierin wordt het beoordelingsvermogen geregeld.

Natuurlijk moeten docenten bijsturen en inspelen op de emoties van hun leerlingen, maar Skinner wist al dat een positieve versterker beter werkt dan een afrekening. Laten we dus onwenselijk gedrag ombuigen tot acceptabel gedrag door de goede handelwijze te belonen en zo bij te dragen aan een maatschappelijk aanvaardbare levenswijze.

Een rode baret lijkt mij niet nodig, want de angstcultuur moeten we buiten het onderwijs houden en de leerkrachten, die daarin slagen behoren tot de elitetroepen van het onderwijs.