Voorlopig zal ik het zelf moeten doen. Ik heb vanaf vandaag officieel geen psychologische hulp meer. Het is daarom dat ik een herstart maak met dit depressiedagboek. Het is twintig maanden geleden dat ik voor het laatst in mijn dagboek schreef. Ik heb dus ruim anderhalf jaar niet de noodzaak gevoelt er een overpeinzing aan toe te voegen.
Vanaf nu zal ik moeten. Ik heb mezelf de verplichting opgelegd om elke veertien dagen mijn gedachten aan jou toe te vertrouwen. Om de twee weken had ik namelijk een anderhalf uur durend onderhoud met Peter. Maar Peter is gestopt. Helemaal , niet alleen met mij. Dat is dan nog een troost. Maar ik koop er niets voor.
Peter is ruim vijf jaar mijn psychiater geweest. Hij had een eigen praktijk in mijn woonplaats Uden. Door regelgeving van de Nederlandse Zorgautoriteit en de zorgverzekeraars heeft hij besloten die praktijk op te geven en weer voor een instelling te gaan werken.
Peter, wat voor een instelling is dat nou? Wij zouden ons toch niet teveel aantrekken van wat anderen ons proberen op te leggen. Zei jij niet altijd: dat ik naar mijn eigen oordeel moet handelen en niet naar de mening van anderen, die doorgaans sowieso niet de moeite hebben genomen om zich in diegene over wie ze een mening hebben te verplaatsen?
Toch snap ik de stap van Peter wel. Hem werd verplicht crisisopvangdiensten te gaan draaien, terwijl hij dat binnen een instelling gezien zijn leeftijd niet meer hoeft. Ook mocht hij als zelfstandige geen complexe patiënten meer ontvangen. Dat mag alleen in een instelling bestaande uit meer zorgverleners zodat er controle is op het behandelproces. Met andere woorden een patiënt mag vooral niet te lang blijven. Het is wel de bedoeling dat er weer ruimte wordt gemaakt voor de volgende, anders kost je als patiënt teveel.
Zorg kost geld. Ik weet het. Tegelijkertijd besef ik ook dat ik nooit meer echt beter word. Ik heb ASS, een autisme spectrum stoornis. En ik ben al jaren depressief. Op zijn minst vanaf mijn veertiende, maar ik denk eigenlijk al sinds mijn basisschooltijd. Een tijd die ik trouwens niet in eigen dorp maar op het speciaal onderwijs heb doorgebracht. Een situatie die leidde tot volop oordelen van anderen. Het is die periode waar mijn negatieve zelfbeeld is ontstaan.
Elke twee weken had ik een onderhoudsbeurt bij Peter. Niet om beter te worden, maar om te voorkomen dat het slechter met mij gaat. Ik moet af en toe stoom kunnen afblazen. Zonder goedbedoelde, maar averechts werkende adviezen. En vooral ook zonder oordelen. Lekker boos doen over de politiek, de maatschappij en onnoemelijke domheid van de meeste mensen. Of juist enthousiast kunnen vertellen over mijn vrijwilligerswerk en dat ik eigenlijk vind dat ik er vorstelijk voor betaald zou moeten worden, omdat ik echt wel goed in ben. Of dat ik eigenlijk bij een landelijk station zou moeten draaien, want die kwaliteiten heb ik. En dat Peter dat dan bevestigd.
De redenen waarom ik zelf nog altijd vrijwilliger ben, kan ik zelf ook wel verzinnen. Mijn ziekte voorop. Maar negatieve gedachten helpen mij niet. Hoe reëel ze ook zijn. Die maken mij alleen maar depressiever. En dus moet ik moeite doen om positieve gedachten te creëren. Peter hielp mij daarbij. En nu heb ik een nieuwe Peter nodig.
Ik heb mij aangemeld bij een nieuwe zorgverlener. De wachttijd is sowieso 12 weken voor de intake. Daarna is het de vraag of de behandelaar een lang traject met mij wil ingaan. Oftewel wil die persoon accepteren dat ik ongeneesbaar ben. Ik heb echt al bijna alle antidepressiva geprobeerd. Ook heb ik al vele behandeltrajecten gevolgd. Er moet kortom ook nog een ‘klik’ zijn.
En zolang ik geen behandelaar heb, ben ik aangewezen op deze vorm van zelf therapie. Daarmee is deze 54e bladzijde in mijn depressiedagboek een herstart. En misschien blijkt wel dat ik ‘op eigen benen’ kan staan. Maar dan zal ik toch echt mijn eigen advies als een mantra ter harte moeten nemen: (Laat Ze Maar Praten).
De Dijk – Ga in mijn schoenen staan
Podcast: Play in new window
Subscribe: RSS