Geboren in Nijmegen, maar mijn hele leven niet verder gekomen dan mijn woonplaats Zeeland. Ik houd van cabaret, popmuziek, arthouse film, lekker eten, een goed biertje en mijn vrouw en zoon. Werken is nodig om de geneugten des levens te kunnen betalen. Ik ben geschoold radiomaker en ongeschoold G.E.K., oftewel Goedaardig, Eerlijk en Kritisch. Ik probeer mensen gelijkwaardig tegemoet te treden. Ik leef in het hier en nu en probeer te genieten van de momenten die ik onderweg tegenkom.
Ik zou zeggen: “Zwaai naar mij als je me ziet en ik zal terug zwaaien”.
We zijn in rouw en vandaag is dat officieel zo. De eerste menselijke resten van de neergehaalde Boeing 777 komen aan op Vliegbasis Eindhoven. We houden een minuut stilte en worden op de publieke omroep niet vermaakt met spelletjes of lastig gevallen met reclame. Zelfs RTL, waar men niet kan rondkomen van staatssteun, doet hier gedeeltelijk aan mee. Nobel, maar helpt het?
Ik ben een positief mens. Ik ben bij vlagen zelfs naïef. Ik zal zelden schrijven dat iemand iets niet kan. Zelfs al geeft deze persoon op dat moment weinig blijk van het tegendeel. Ook ben ik niet te flauw als het gaat om mijn eigen beperkingen toe te geven. Ik sta heus wel eens lachend op foto’s; Al heb ik naar bijgevoegde foto een half uur moeten zoeken, is deze ruim een jaar oud en is de lach wellicht iets te gemaakt. Tsja, ik zie snel verbeterpunten en haal graag het beste uit mezelf. Wat regelmatig tot teleurstelling leidt (en lijdt).
Noem je als medium namen van slachtoffers? In het verleden was daar nog een discussie over mogelijk. Door Facebook, Twitter, Google+ of een eigen (reis)blog wordt verondersteld dat iemand automatisch voor publiciteit heeft gekozen. Een aanname waarin ik me in elk geval niet kan vinden.
1000 is een mooi getal. Natuurlijk heb ik ze het liefste als euro’s in mijn portemonnee. Of liever nog in kilo’s goud, maar dan vanzelfsprekend niet in de portemonnee. De 1000 boven dit stukje is ook geen eerbetoon aan John & Mira Eijsermans, die de plaatselijke supermarkt uitbaten. Nee, dit is mijn duizendste bericht.
Kritische vragen stellen, ontwikkelingen registreren en reportages omlijsten met geluid of muziek. Ik heb er ruim tien jaar van genoten. Het afscheid valt me al enkele jaren zwaar, maar ik leg me er nu bij neer. Ik ga op zoek naar een nieuwe professie. Hopelijk één die me wel gelukkig laat zijn.
Dit stukje gaat niet over de knorrige uitkeringstrekker van in de vijftig, die midden jaren negentig een hit had met “Op de camping”. Sterker: Ik kan me niet eens herinneren dat mijn ome Henk ooit op vakantie ging. Zijn uitstapjes bestonden uit wedstrijden van Achilles ’29 en dan bijvoorkeur als ze tegen De Treffers moesten spelen.
We zijn in rouw en vandaag is dat officieel zo. De eerste menselijke resten van de neergehaalde Boeing 777 komen aan op Vliegbasis Eindhoven. We houden een minuut stilte en worden op de publieke omroep niet vermaakt met spelletjes of lastig gevallen met reclame. Zelfs RTL, waar men niet kan rondkomen van staatssteun, doet hier gedeeltelijk aan mee. Nobel, maar helpt het?
Ik ben een positief mens. Ik ben bij vlagen zelfs naïef. Ik zal zelden schrijven dat iemand iets niet kan. Zelfs al geeft deze persoon op dat moment weinig blijk van het tegendeel. Ook ben ik niet te flauw als het gaat om mijn eigen beperkingen toe te geven. Ik sta heus wel eens lachend op foto’s; Al heb ik naar bijgevoegde foto een half uur moeten zoeken, is deze ruim een jaar oud en is de lach wellicht iets te gemaakt. Tsja, ik zie snel verbeterpunten en haal graag het beste uit mezelf. Wat regelmatig tot teleurstelling leidt (en lijdt).
Noem je als medium namen van slachtoffers? In het verleden was daar nog een discussie over mogelijk. Door Facebook, Twitter, Google+ of een eigen (reis)blog wordt verondersteld dat iemand automatisch voor publiciteit heeft gekozen. Een aanname waarin ik me in elk geval niet kan vinden.
1000 is een mooi getal. Natuurlijk heb ik ze het liefste als euro’s in mijn portemonnee. Of liever nog in kilo’s goud, maar dan vanzelfsprekend niet in de portemonnee. De 1000 boven dit stukje is ook geen eerbetoon aan John & Mira Eijsermans, die de plaatselijke supermarkt uitbaten. Nee, dit is mijn duizendste bericht.
Kritische vragen stellen, ontwikkelingen registreren en reportages omlijsten met geluid of muziek. Ik heb er ruim tien jaar van genoten. Het afscheid valt me al enkele jaren zwaar, maar ik leg me er nu bij neer. Ik ga op zoek naar een nieuwe professie. Hopelijk één die me wel gelukkig laat zijn.
Dit stukje gaat niet over de knorrige uitkeringstrekker van in de vijftig, die midden jaren negentig een hit had met “Op de camping”. Sterker: Ik kan me niet eens herinneren dat mijn ome Henk ooit op vakantie ging. Zijn uitstapjes bestonden uit wedstrijden van Achilles ’29 en dan bijvoorkeur als ze tegen De Treffers moesten spelen.