Kanker is een vreselijke ziekte, die ik niemand toewens. En ook ik heb dierbaren verloren aan deze klote ziekte. Tegelijkertijd vind ik het niet netjes en weinig constructief om ziektes met elkaar te vergelijken. Toch stoort mij de enorme aandacht voor geldinzamelingsacties ten behoeve van KWF Kankerbestrijding. Ik voel mij, als chronische depressieve achtergesteld.
Podcast: Play in new window
Subscribe: RSS
We missen een goede buurvrouw. Niet zo eentje, die zich overal mee bemoeit en altijd de laatste roddels paraat heeft, maar een buurvrouw – het mag overigens ook een man zijn – die de tijd heeft om naar je te luisteren en met wie het prettig een kop koffie drinken is.
Geestelijk word ik geplet door mijn innerlijke drang en externe maatschappelijke druk. Er wordt door anderen, denk aan bedrijven, instanties & overheden allerlei besluiten genomen waar ik aan moet voldoen. Deze externe druk kan ook goed voor jou gelden, maar ik heb hier dus continu geestelijk last van. En daarom kwam ik op de vraag of ik wel autonoom ben?
De een zijn dood is de ander zijn brood. Wie kent niet dit afgezaagde spreekwoord? Nou had ik mezelf als depressieveling nog niet eerder als verdienmodel gezien. Terwijl ik dat natuurlijk voor de farmaceut en psychiater wel ben. En voor de zorgverzekeraar en de maatschappij ben ik een kostenpost. In die zin zou een spuitje voordeliger zijn.
